Kościół pod wezwaniem Trójcy Świętej wraz z dziełem budownictwa obronnego w Żórawinie został uznany za Pomnik Historii rozporządzeniem Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 14 marca 2024 roku, które weszło w życie dnia 20 marca.
Kościół ten wznosi się na niewielkiej wysepce utworzonej przez widły rzeki Żórawki, która stanowi najstarszą część Żórawiny. Wieś ta zlokalizowana jest w województwie dolnośląskim, niespełna 15 km na południe od Wrocławia. Żórawina cieszy się bogatą tradycją, historią oraz kulturą.
Kościół Świętej Trójcy znany jest już od schyłku XIV wieku, natomiast miejscowość została wzmiankowana po raz pierwszy 30 lipca 1155 roku.
Kościół w Żórawinie, który w znacznym stopniu ominęła zawierucha II wojny światowej posiadał bogaty w dzieła sztuki manierystycznej wystrój wnętrza. Najcenniejsza część zachowanego wyposażenia Kościoła Trójcy Świętej eksponowana jest w muzeach w Warszawie i Wrocławiu. Muzeum Narodowe we Wrocławiu część zabytków przekazało do depozytu do muzeum w Brzegu. Planowano wówczas przekazanie kościoła Muzeum Narodowemu we Wrocławiu jako jego oddziału, ostatecznie jednak przejęła go gmina i parafia pw. św. Józefa. Obecnie świątynia przechodzi remont i gruntowne badania naukowe.
Żórawińska świątynia jest budowlą orientowaną, wzniesioną na planie prostokąta, jednonawową z wyodrębnionym, dwuprzęsłowym prezbiterium. Od strony zachodniej do trójprzęsłowej nawy przylega kwadratowa wieża z gotyckim portalem z drugiej połowy XIV w., a od strony południowej prostokątna kruchta wraz z przybudówką klatki schodowej prowadzącej na emporę szlachecką. Od północy z pierwotną bryłą kościoła zespolone są trzy niezależne, prostokątne aneksy. Do wieży przylega aneks z klatką schodową, do nawy kruchta północna, natomiast do prezbiterium dwukondygnacyjny aneks z zakrystią oraz znajdującą się powyżej lożą kolatorską. Ostateczny kształt świątyni przypisywany jest wrocławskiemu architektowi Hansowi Schneiderowi. Z kolei bogactwo dekoracji rzeźbiarskiej upiększającej zarówno wnętrze kościoła, jak i jej zewnętrzną oprawę, w postaci dwóch manierystycznych portali z 1602 roku, jest zasługą Gerharda Hendrika, wybitnego wrocławskiego rzeźbiarza doby manieryzmu.
We wnętrzu możemy podziwiać zespół malowideł ściennych powstałym w latach 1604-1609 . Obok bezcennych polichromii, w Kościele Trójcy Świętej godne uwagi są również: piaskowcowa mensa ołtarzowa z 1604 roku, na której stał pierwotnie ołtarz Trójcy Świetej oraz wspomniane wcześniej czołowe realizacje Gerharda Hendrika.
Uwagę zwiedzających zwraca, trzykondygnacyjne epitafium Adama i Catheriny von Hanniwaldt z najcenniejszym dziełem sztuki – ustawioną dawniej przy kolumnie pełnoplastyczną brązową figurą Chrystusa Biczowanego autorstwa Adriaena de Vries, jak również okazała drewniana empora szlachecka pokryta dekoracją malarską przedstawiającą sceny z Pasji Chrystusa. Natomiast manierystyczna chrzcielnica została przeniesiona do kościoła parafialnego św. Józefa Oblubieńca NMP w Żórawinie.
Na zewnątrz architektura kościoła charakteryzuje się malowniczością wynikającą z asymetrycznego dopasowania aneksów do rdzenia kościoła. Każdy z aneksów jest autonomiczną bryłą, zwłaszcza w układzie przestrzennym. Kamienne i ceglane ściany są w większości pokryte tynkiem, z wyjątkiem aneksu mieszczącego klatkę schodową, który jest w całości wykonany z cegły. Naroża prezbiterium, aneksu z zakrystią i lożą kolatorską oraz obramienia niektórych okien są boniowane (zdobione w ten sposób, aby imitowały podział elewacji). Na ścianach zachowały się fragmenty sgraffita. Zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz zachowały się niewielkie fragmenty gotyckiego kościoła
Prezbiterium i nawę nakrywa wysoki dwuspadowy dach. Przylegające do niego niższe dachy poprzeczne nakrywają dwa dodatkowe pomieszczenia na poddaszu usytuowane naprzeciwlegle powyżej zachodniej części nawy. Dachy poprzeczne, dwuspadowe nakrywają także aneksy, przy czym południowa kruchta nakryta jest dachem wielospadowym.
Do wnętrza kościoła prowadzą dwa wejścia – zachodnie przez kruchtę mieszczącą się w przyziemiu wieży oraz południowe przez odrębną dobudowaną na początku XVII wieku kruchtę. Dwa wejścia mieszczą się także od strony północnej, jedno prowadzi na klatkę schodową wiodącą na emporę nawy i chór muzyczny, drugie (naprzeciwlegle kruchty południowej) prowadzi do aneksu z zakrystią. Aneks ten dostępny jest także od prezbiterium.